Rzepiennik Suchy

  Rzepiennik Suchy graniczy z Rzepiennikiem Biskupim, Olszynami, Rożnowicami i Sitnicą, położony na szerokim bezleśnym dziale (360-400 m. n.p.m) i rozciąga się u źródłowisk biorących tu swój początek: rzeki Rzepianka wpadającej do Białej i potoku bez nazwy wpadającego do Sitniczanki a ta do Ropy. Dzieli się na przysiółki: Gaj, Taborka, Lipie i Raj. Wieś była królewszczyzną.

  Należała do niegrodowego starostwa libuskiego. Pierwsza historyczna wzmianka o wsi pochodzi z dokumentu klasztoru tynieckiego z 1354 r. Dokument dotyczy określenia granicy posiadłości opactwa i wymienia „tres libertates in Rzepnik”. Inny dokument z tego roku wymienia Nemsyno, na którym lokowany jest Rzepiennik i Rozembark. Pierwszym sołtysem wymienionym w dokumentach jest „Alberto de Suchi Rzepenik” z 1383 r. Wieś wchodziła w skład parafii w Rzepienniku Biskupim. Wierzchowiną biegła „droga królewska” z Biecza do Krakowa.

  Na wzgórzu pod Taborką, przy granicy z Rzepiennikiem Biskupim, stał słup sygnalizacyjny i murowana kaplica. Nocą zapalano tu olej skalny. Kiedy ją rozebrano przed końcem XIX w. (rozsypywała się ze starości), rzeźby i obrazy przeniesiono do kościółka św. Jana Chrzciciela.W XVI w. było tu siedem łanów kmiecych, 7 zagrodników bez roli, 2 komorników z bydłem i jeden bez bydła.

  W XVII w. było tu wybraniectwo, na którym za przywilejami królewskimi byli osadzeni Żurkowscy (Żyrkowscy). Pomimo, że wieś powstała w połowie XIV wieku, z dawnych lat zachował się tylko blisko czterechsetletni dąb, dzisiaj pomnik przyrody oraz budynek szkoły ludowej z 1888 r.